Tijdens mijn werk, als coach/trainer hoor ik mensen vaak tegen me zeggen: “Jij hebt makkelijk praat met jou fitte lijf “ of “Jij zult het vast niet begrijpen hoe het voelt om niet lekker in je vel te zitten.”
Helaas mensen, ik snap het maar al te goed, want ook ik heb er kneitter hard voor moeten werken om te bereiken wat ik nu hebt bereikt en nog ben ik heel hard bezig, maar vooral om het zo te houden. Dag in dag uit train ik hard om mezelf sterk en in shape te blijven houden. Ook hierna krijg ik vaak genoeg de opmerkingen “Jij bent helemaal doorgeslagen” Jammer dat dat gedacht wordt zonder er naar te vragen en ach tja….misschien is dat ook wel zo. Maar ik eindelijk heb ik mijn passie gevonden en ik doe graag waarin ik mezelf tevreden kan blijven houden om lekker in mijn vel te zitten. Egoïstisch?? Nee!! Want als ik goed voor mezelf zorg, ben ik stabiel en kan ik goed voor mijn kinderen, familie en vrienden zorgen. En zal ik ook beter functioneren in mijn dagelijks leven. En dat gevoel kennen we allemaal toch??
Mijn verhaal:
Zolang als ik me kan herinneren is voeding altijd een manier voor mij geweest om mijn gevoelens te uiten. Ik kon mijn gevoel makkelijk uitschakelen door veel te rommelen met eten of beter gezegd even niet eten. Zo hoefde ik vaak niet na te denken over hoe naar ik me voelde op dat moment. Dit ging uiteraard gepaard met de nodige schommelingen in mijn lichaamsvormen, maten en gewichten. Maar toen ik opeens het juiste dieet had gevonden om een klein beetje aan de de lijn te doen gingen mensen om me heen het ook zien dat ik gewicht was verloren en me vertelde dat ik goed uit zag, dacht ik: “He, dit werkt goed, hier ben IK goed in” En besloot om door te gaan, maar dan moest ik er nog even extra harder voor werken, want je kent het, je wilt resultaat blijven zien, dus besloot ik om te gaan rennen….en heel veel rennen. Ik rende dagen en uren achter elkaar en bij regen stond ik uren op de crosstrainer die ik had aangeschaft en sprong daarna snel weer de weegschaal op om te kijken wat de resultaten waren. Maar toen kwam het weer even stil te staan, daarmee bedoel ik mijn gewicht, het wilde niet meer verder dalen terwijl IK dat wel wilde. Dus ik moest van mezelf nog harder werken en nog minder eten, totdat ik enkel en alleen nog maar vloeibaar mocht innemen van mezelf. En alles wat ik in mijn lichaam had gestopt moest er ook zo snel mogelijk weer uit en daar moest ik wat op verzinnen. Maar omdat ik zo minimaal mogelijk at gingen de toilet bezoekjes ook niet meer zoals het zou moeten gaan en kwam ik daardoor in paniek, want hoe kwam ik nou van al die rotzooi af wat ik naar binnen had zitten stouwen. Uiteindelijk had ik het gevonden, ik vond een laxeermiddel wat mij in een rap tempo van al het eten uit mijn lichaam kon helpen. Dit ging op een gegeven moment zo ver dat ik er vaak echt ziek van was wanneer ik een overdosis had genomen. Hierdoor kwam ik al snel in een isolement terecht, want ik kon nergens meer heen ik moest vaak op de meest onhandige momenten naar de WC. Ik kon niet meer optimaal genieten van gezellige uitstapjes, vakanties en een bezoekje aan vrienden of vriendinnen ging ook niet zo makkelijk meer. Hierdoor ben ik heel veel kwijt geraakt, naast mezelf, ben ik vriendschappen verloren heb ik veel mensen waar ik enorm veel van houd teleur gesteld. Ik werd depressief en wist dat het zo niet meer verder kon….
Ik moest vechten voor mezelf en vooral voor mijn gezin. En dat deed ik, met veel onderzoeken en therapieën ben ik bij een instantie terecht gekomen voor eetstoornissen. De eerste stap naar een beter leven was gezet, maar zo makkelijk als ik had gedacht ging dat helemaal niet.
Confronterend, ja dat was het! Ik en een eetstoornis? Ik wilde gewoon een beetje aan mijn lijn denken en een paar kilootje kwijt raken, maar wist ik veel dat ik was verweven met mijn eetstoornis.
Na een lange zware periode hard werken en zoeken naar de juiste balans voor mij en mijn familie ben ik er en uiteindelijk ben ik nu sterker dan ik ooit had durven dromen.
zoveel mogelijk blijft motiveren en inspireren om alles eruit te halen tijdens de trainingen en daarna heerlijk te genieten van een goed herstel.
Maar ook ik eet nu ook weer “GEWOON” en dat had ik nooit durven dromen, dat waar ik altijd bang voor was, daar durf ik nu 100% van te genieten. Een lekker portie patat of een heerlijke pizza…ik zeg daar tegenwoordig geen “NEE” meer tegen!!
Ik weet dat mijn eetstoornis nog steeds bij me is, ik heb levenslang, maar ik weet dat ik “HEM” nu beter de baas kan zijn wanneer “HIJ” weer wilt toeslaan. Nu weet ik hoe ik moet handelen, nu ben ik sterker en fitter, tja ik mag wel zeggen dat ik ook wel een beetje trots ben om te zijn waar ik nu ben.
Door zware strijd met mezelf en de eetstoornis kan ik me goed verplaatsen in mensen en weet ik wat ze voelen en hoop ik zo mensen te helpen om net zo sterk en gelukkig te worden als ik nu ben.
Wees zuinig op je lichaam, je hebt het nog heel lang nodig, zonder de juiste zorg kun je niet “LEVEN!!!”